น้ำใจที่ไม่เคยลืม

เรื่องที่จะเล่าวันนี้เป็นเรื่องที่ผมไม่เคยลืมเลย แม้จะผ่านมาจนถึงวันที่เขียนนี่ก็ร่วม 20 ปีแล้ว

วันนั้นผมเลิกเรียนที่อัสสัมชัญแล้วกลับมาที่บ้าน สมัยนั้นบ้านยังเป็นตึกแถวอยู่แถวซอยจินดาถวิล ถนนพระรามสี่ ใกล้ๆสี่แยกสามย่านนั่นแหละ

วันนั้นผมจะต้องไปหาหมอที่โรงพยาบาลเทพธารินทร์ตอนช่วง 6 โมงเย็น พอเลิกเรียนกลับถึงบ้าน ก็ออกจากบ้านเดินไปที่ป้ายรถเมล์ เพื่อที่จะนั่งรถเมล์ไปโรงพยาบาล

แต่รถเมล์เจ้ากรรมก็ไม่มาซักที รอตั้งนานก็ไม่มา ก็เลยตัดสินใจ เอาวะ! เดินไปเรื่อยก่อน ไปรออีกป้าย เดี๋ยวรถก็มา

ทีนี้ก็เดินไปเรื่อย ผ่านสามย่าน สภากาชาดไทย เดินไปรอป้ายรถเมล์

แล้วก็เดินไปเรื่อยๆ ผ่านโรงพยาบาลจุฬา ไปถึงสวนลุมฯ ก็ไม่มีรถมา… อ้าวรถเมล์ที่จะนั่งผ่านไปแล้ว… ก็เลยเดินไป

เดินไปจนถึงทางด่วนที่ผ่านถนนพระรามสี่ อยู่ดีๆ ฝนก็ตกลงมา หนักมากด้วย ผมก็วิ่งไปหลบฝน ค่อยๆไป จนไปถึงหน้าโรงรับจำนำใกล้ๆทางด่วน

ตอนนี้เราก็อยากเรียกแท็กซี่แล้วสิ ฝนก็ตกหนัก แท็กซี่ก็ไม่ค่อยมี รอไปเรื่อยๆ..

อยู่ดีๆ ก็มีรถแท็กซี่มาจอดอยู่ข้างหน้าผม ผมก็รีบเข้าไปที่รถเพื่อจะถามเค้าให้ไปส่งที่โรงพยาบาล

พอเข้าไป ก็เห็นว่าแท็กซี่มีคนอยู่แล้ว ลุงเค้าบอกว่า ขึ้นมาก่อนๆ เราก็เลยเข้ารถไป เค้าถึงถามจุดหมายของเรา เรารู้ทีหลังว่า แท็กซี่เค้ามากับครอบครัว

แล้วแท็กซี่ก็พาผมถึงโรงพยาบาลอย่างปลอดภัย  แถมยังไม่เอาค่าโดยสารอีกต่างหาก ผมก็ลงจากรถพร้อมกับกล่าวขอบคุณเค้าอีกครั้ง..

นี่แหละครับ เป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆที่หาได้ยากในยุคสมัยที่พวกเราเร่งรีบกันตลอดเวลา และนี่เป็นเรื่องราวที่ผมไม่เคยลืมตลอดเวลาเกือบยี่สิบปี…

ขอบคุณครับ

ads

ads

ads

ads